Zanim ludzie stworzyli gliniane tabliczki, później zwoje papirusu, a jeszcze później prasę drukarską – budowali swoją kulturę, pielęgnowali relacje, snując opowieści. Wieczorami przy cieple ogniska, pod granatowym niebem ozdobionym srebrem gwiazd dzielili się opowieściami pełnymi emocji, o bohaterach, z nowymi wątkami, zaskakującymi zwrotami akcji. W naturze ludzkiej jest zakorzeniona chęć słuchania opowieści. I taki zbiór indywidualnych, pięknych w swej różnorodności opowieści wypełnia tę jubileuszową publikację. Oczarowały one najpierw mnie, kiedy otrzymywałem teksty od pracowników, absolwentów i studentów Uczelni. Ich piękno, autentyczność, szczerość wzmacniały wiarę w budowanie wspólnego dobra, co razem już od 95 lat czynimy. To książka jest warta wieczornej, refleksyjnej lektury przy punktowym świetle, z lampką wina na stoliku, ciepłem kominka i z dala dochodzącym, ledwo słyszalnym tonem ulubionej pieśni Gaudeamus igitur… [Henryk Mruk] Publikacja jubileuszowa z okazji 95-lecia Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Zawiera liczne wspomnienia i opowieści osób związanych z Uczelnią uporządkowane zgodnie z wartościami, którym hołduje UEP. Są nimi: Otwartość, Odpowiedzialność, Odwaga, Rozsądek, Kompetencje, Wiarygodność. Tekstom poszczególnych autorów towarzyszy narracja prof. Henryka Mruka.
Strategia rozwoju może być istotnym instrumentem wspierającym procesy zarządzania w szkole wyższej. Umożliwia ona uczelni określenie, jakie cele chce osiągnąć w określonym czasie i jaki kierunek rozwoju powinna obrać, co wydaje się ważne zarówno dla samej uczelni, jak i dla jej pracowników, studentów oraz innych interesariuszy wewnętrznych i zewnętrznych. Strategia rozwoju pozwala instytucji akademickiej na analizę rynku edukacyjnego i konkurencji oraz wypracowanie unikalnej oferty, która przyciągnie najlepszych kandydatów na studia i pracowników, w tym nauczycieli akademickich. Nadto posiadanie strategii rozwoju umożliwia uczelni zidentyfikowanie możliwości rozwoju oraz potencjalnych korzyści i zagrożeń, takich jak zmieniające się trendy demograficzne, nowe przepisy prawa, zachowania konkurentów czy zmieniające się oczekiwania studentów. Dzięki strategii uczelnia może być lepiej przygotowana na zmiany i podejmować odpowiednie działania adaptacyjne. Strategia rozwoju jest zatem narzędziem, które pozwala szkole wyższej na wypracowanie długoterminowej wizji i planu działań, programowanie rozwoju zgodnie ze swoją misją i wartościami oraz konsekwentne dążenie do osiągnięcia przyjętych celów. Strategia rozwoju może również pomóc uczelni w budowaniu relacji i partnerstw z innymi instytucjami, przedsiębiorstwami, organizacjami czy organami władzy publicznej, takimi jak Polska Komisja Akredytacyjna. Pozwala to na wymianę wiedzy i doświadczeń, wspólne projekty i generowanie innowacji, a w dłużej perspektywie - na kreowanie wokół uczelni silnego kapitału społecznego.
Reformy systemów szkolnictwa wyższego w Polsce i innych krajach zmieniają logikę funkcjonowania instytucji akademickich. Można wskazać trzy filary tych zmian, upodabniających w powszechnym odczuciu uniwersytety do korporacji. Są to: profesjonalizacja procesów zarządzania uczelniami, rosnące znaczenie trzeciej misji uniwersytetu oraz menedżerskie struktury władzy.
W monografii podjęta została próba konfrontacji struktur zarządzania i nadzoru nad korporacjami, stosowanych od wielu lat w świecie biznesu i sprawdzonych w praktyce, z nowymi rozwiązaniami wprowadzanymi do akademickiego środowiska instytucjonalnego. Wielowątkowe rozważania stały się podstawą do sformułowania konkluzji, że możliwa jest koegzystencja dwóch pozornie sprzecznych idei kryjących się pod pojęciami „uniwersytetu Humboldta” i „uniwersytetu korporacyjnego” – jeżeli zastosować złagodzoną wersję menedżeryzmu, w jej zhumanizowanej, neokolegialnej formie. Taki kierunek zmian w instytucjach szkolnictwa wyższego wymaga zredefiniowania struktur władzy i metod zarządzania uniwersytetem, przy jednoczesnym utrzymaniu tradycyjnych norm i wartości akademickich. Zreformowany uniwersytet powinien być organizacją, która będzie skuteczna i efektywna, ale jednocześnie utrzyma równowagę między odpowiedzialnością kierownictwa a współuczestnictwem akademickim. Uniwersytet, zachowując walor „racjonalności instytucjonalnej”, pozostanie dla tych na zewnątrz i dla tych wewnątrz legitymizowaną wersją instytucji akademickiej.