SOWA OPAC : Katalog książek Biblioteki Akademii Kaliskiej

3 wyniki

Książka

W koszyku

oceń

Pedagogika żartobliwa / Janusz Korczak. - Warszawa : Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1958. - 72, [3] s. ; 21 cm.

Autor

Korczak Janusz.

Forma i typ

Książki

Temat

Dzieci Wychowanie

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Wypożyczalnia Główna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. TN II 0989 (1 egz.)

E-book

W koszyku

Jak kochać dziecko / Dziecko w rodzinie / Janusz Korczak ; czyta Maciej Kowalik. - [miejsce nieznane] : Wydawnictwo Dobry Owoc : ebookpoint BIBLIO, 2021.

Autor

Korczak Janusz. Kowalik Maciej.

Forma i typ

E-booki Audiobooki

Czas trwania: 04:09:00

Esej napisany w czasie I wojny światowej, pedagogiczne confiteor Korczaka. To żarliwe wyznanie wiary w dziecko, w wyjątkowe miejsce najmłodszych w życiu świata. Uwzględnia, obok wiedzy pediatry i mądrości pedagoga, także spojrzenie poety i zadumę filozofa. Ciepły i bliski, służący radą opiekun idzie tu w parze z chłodnym mentorem, nieraz zmieniającym się w prześmiewcę. To refleksja o uciążliwej, codziennej i wyczerpującej pielęgnacji dziecka, ale też o radości, satysfakcji i dumie rodzicielskiej. Odsłania proces nabywania przez niemowlę sił fizycznych i psychicznych, wrastanie w życie społeczne i kulturę. Prawo do dzieciństwa - do miłości, radości oraz poczucia bezpieczeństwa - wymaga zmiany myślenia o dziecku, wymaga też przebudowy świata, w którym żyjemy.

dostępna online

Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Dostęp do treści elektronicznej poza siecią Uczelni możliwy jest po pobraniu w Bibliotece PIN-u do logowania.

Informacje o książce

E-book

W koszyku

Pamiętnik i inne pisma z getta / Janusz Korczak. - W.A.B. ; IBUK Libra, 2012. - 320 s.

Autor

Korczak Janusz.

Forma i typ

E-booki

Wychowawca i pisarz, który ukrywa przed światem własne słabości. Pamiętnik jest pełen emocji, strachu, wspomnień. Autorem posłowia jest Jacek Leociak. Korczak podczas wojny z oddaniem zabiegał o dobro swoich podopiecznych, a jeszcze starał się ratować kolejny dom dziecka, w którym panowały wyjątkowo ciężkie warunki. Pamiętnik przedstawia nie tylko bieżące wydarzenia z życia Domu Sierot i warszawskiego getta, Korczak dokonuje w nim także przeglądu swojego życia, wraca do czasów dzieciństwa i młodości. Najbardziej wstrząsające są ostatnie refleksje Korczaka, który wie już, że wysiedlenie z getta jest nieuchronne. Pamiętnik to lektura pełna emocji, strachu, wspomnień. Ukazuje wychowawcę i pisarza, który dzielnie zmaga się z okrucieństwem losu, ale też ukrywa przed światem własne słabości. Na pozostałe teksty zamieszczone w książce składają się m.in. rozmyślania pesachowe, wspomnienia, przypowieści, teksty do gazetki Domu Sierot, zapiski o Głównym Domu Schronienia, sprawozdania wychowawcze i gospodarcze, listy do Adama Czerniakowa, przyjaciół, księdza, do piekarzowej. Z tych pism wyłania się obraz wnikliwego, wrażliwego na krzywdę obserwatora codzienności i opiekuna do głębi przejętego losem tych, za których czuł się odpowiedzialny. Pisanie Pamiętnika Janusz Korczak rozpoczął w maju 1942 roku. Ostatnia notatka pochodzi z 4 sierpnia. Następnego dnia poszedł ze współpracownikami i z dziećmi na Umschlagplatz, skąd trafili do Treblinki. Znacie ulicę Smoczą. Taka była jak zawsze. Tylu ludzi - tłoczą się - śpieszą się - kłócą się i targują - wykrzykują, co ma kto na sprzedaż: ten kartofle, ten papierosy, ten garderobę, ten cukierki. A piękny chłopiec cicho, bardzo cicho, najciszej - leżał na śniegu, leżał na białym, leżał na czystym białym śniegu. Obok niego stała matka i powtarzała raz po raz: - Ludzie, ratujcie. To była z pewnością jego matka. - Tylko te dwa słowa - i nie krzyczała - powtarzała wyraźnym szeptem tylko to i nic więcej: - Ludzie, ratujcie, ludzie, ratujcie. A ludzie przechodzili, nikt go nie ratował - nie robili nic złego, bo ratunek nie był mu już potrzebny. Leży cichy i taki pogodny, tak jasny na białym śniegu. Usta ma uchylone, jakby uśmiechał się - nie zauważyłem, jakiego koloru wargi, ale chyba różowe. I zęby białe. I oczy ma uchylone, a w jednym oku, w samej źrenicy - mała iskierka, chyba gwiazdka najmniejsza z małych - świeci gwiazda. - Ludzie, ratujcie, ludzie, ratujcie. (fragment maszynopisu Dwie trumny, zima 1941/1942)

dostępna online

Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Dostęp do treści elektronicznej poza siecią Uczelni poprzez system HAN - logowanie identyczne z logowaniem do swojego konta bibliotecznego.

Informacje o książce ; Spis treści